Bloggið

Þetta var ekki minn dagur í dag, alveg á hreinu. í fyrsta lagi er ég með hálsbólgu og hita, ég verð rosa sjaldan lasin, varð síðast lasin í Afríku, í júlí á síðasta ári. Ég fór í ræktina í morgun (hélt að mér myndi líða betur, ekki spyrja mig afhverju). Mér leið ekkert betur, ég var eins og drusla. En jæja eftir að hafa verið svona dugleg ákvað ég að verðlauna mig með góðum latte, átti það alveg skilið. Gymmið okkar er í verslunarmiðstöð sem er á Oxford Street og í verslunarmiðstöðinni, á 2. hæð fyrir neðan gymmið er sem sagt Starbucks. Ég trítlaði þangað. Það gek nú ekki betur en svo að ég hrundi niður stigann. Ok, ekki alveg, ég datt niður um eina tröppu. Þetta var furðulegt, það var eins og ég hafi gleymt að nota hægri fótinn eða eitthvað því ég datt fram fyrir mig, á gólfið, báða lófana og á hægra hnéð. Það var mikið lán að ég lenti ekki á vinstra hnénu, það var nógu aumt eftir ræktina. Ég er reyndar vön því að "lenda" eftir fall þ.e. ég vandist því þegar ég flaug af hrossum, hjólum, skíðum o.s.frv. hér í gamla daga að hugsa um, í fallinu, hvernig best væri að lenda. Það sem maður gerir er að ákvarða hvar þykkasta beinið eða þykkasti vöðvinn er og reyna að lenda þar, snúa sér í loftinu. Það hefur oft komið sér vel en ég var eitthvað sein að hugsa (ég fattaði hreinlega ekki að ég hefði dottið fyrr en ég lá með nefið ofan í gólfinu). Ég lenti BEINT á hægra hnénu og báðum lófunum (og pínu á nefinu). Það var fullt af fólki sem sá þetta og kímdi þegar það sá að var allt í lagi með mig. Strákurinn sem kom aðvífandi (einn af öryggisvörðunum) spurði mig hvort að væri allt í lagi með mig "Já já" sagði ég með nefið ofan í trégólfinu (sem betur fer ekki steingólf). "Ég er bara svo sein að hugsa". Svipurinn á stráknum var þannig að ég VEIT að hann var að hugsa "Ok maður þarf nú ekki doktorsgráðu til að labba niður stiga... en hún er svo sem ljóshærð....". Æi, ég fékk mér bara kaffi og trítlaði heim, blá á hægra hnén og aum á því vinstra, hóstandi og aumingjaleg.

Þegar ég kom heim opnaði ég hurðina (hún er rosa þung) en þurfti eitthvað að halda henni meðan ég var að setja töskuna á bakið en það gekk ekki betur en svo að hún skall á hægri sköflunginn á mér þannig að nú er stærðarinnar kúla, og mar þar. Hægri fóturinn er orðinn nokkuð litríkur eftir daginn.

Þar sem ég get aldrei verið kyrr, ekki einu sinni þegar ég er lasin (mígreni er það eina sem kyrrsetur mig, svona yfirleitt) og þar sem það er enginn til að stoppa mig því ég er ein heima, þá ákvað ég fyrst að þrífa alla íbúðina hátt og lágt og svo fór ég að búa til Muesli orkustöng svo að ég ætti eitthvað gott í frystinum. Ég skar mig auðvitað, nema hvað :( Slasaði mig þó ekkert á ryksugunni. Furðulegt.

Ég ákvað að það væri komið gott í bili og ætla að taka því rólega það sem eftir er kvöldsins. Ég fer ekki í vinnuna á morgun, er enn þá með hita og hósta svo ég ætla að slappa af bara, eða reyna það allavega.

Jóhannes og co ættu núna að vera komin upp í 2. búðir, sem heita Shiptons Camp (4200m hæð) og á morgun ættu þau að leggja af stað á Lenana tindinn (4895m). Hlakka til að heyra frá honum aftur.

Veiiiiii. Einn sem ég vinn með hér í London var að koma úr fríi frá Suður Afríku (hann er þaðan) og kom með æðislegu uppskriftabók handa mér sem heitir The African Cafe. Hún fékkst í pínulítilli bókabúð í Cape Town og er samin af þeim sem reka samnefnt kaffihús þar í borg þ.e. The African Cafe. Ég á aðra Suður-afríska matreiðslubók sem ég keypti í Nairobi, Kenya og þessi er ekki síðri. Blanda af alls kyns skemmtilegum réttum, með flottum myndum (sem mér finnst alltaf nauðsynlegt) og ég á örugglega eftir að prófa mig áfram og láta ykkur vita hvernig gekk. Held að aumingja strákurinn hafi verið orðinn þreyttur á mér því ég er alltaf að spyrja hann um matarmenningu Suður-Afríkubúa, hvað mamma hans eldi, hvað uppáhaldsmaturinn hans sé, hvort að sé hægt að kaupa Suður-afrískan mat í London o.s.frv. Ég legg þessar spurningar alltaf fyrir alla sem koma frá löndum með aðra matarmenningu en ég þekki. Finnst svo gaman að vita allt um hvað fólk eldar og hvers vegna það eldar matinn sem það eldar! Held að þessi bók eigi að þagga niður í mér. Hún gerir það allavega þangað til ég fer að prófa mig áfram hí hí. Þessi bók er annars vandfundin því hún fæst ekki á Amazon eða í bókabúðum almennt. Það finnst mér æði. Ég hef nefnilega lagt það í vana minn að kaupa matreiðslubók úr hverju því landi/borg sem ég heimsæki og á orðið ansi gott safn. Þessi er reyndar smá svindl þar sem ég hef ekki komið til Suður-Afríku (þó það sé á dagskránni). Það var annars frábært að fá þessa bók núna því Jóhannes er farinn til Afríku og þá get ég dúllað mér í að skoða þessa skemmtilegu bók.

Er annars að bíða eftir matreiðslubók af Amazon um hráfæði. Hlakka rosa mikið til að fá hana, á að vera rosa góð. Átti að koma í dag en kemur líklega ekki fyrr en í næstu viku sem er dáldið svekkjandi. Er alveg hætt að stóla á Amazon varðandi tíma, það virðist alltaf klikka!

Ég er nú meiri dekurdúkkan. Ég er sem sagt komin út aftur, til London. Þegar ég flaug á laugardagsmorgninum síðastliðnum þá var ég sérdeilis heppin því vinur minn (kalla hann bara Beib svo hann lendi ekki í vandræðum hí hí) (you know who you are :)) var að innrita. Hann var BÚINN að innrita mig þegar ég kom á völlinn, greip töskuna mína, merkti hana með öllum þeim merkimiðum sem til voru, Saga Class, Business Class, Handle with Care og ég veit ekki hvað. Ekki nóg með það heldur fékk ég boð í Saga Lounge þar sem maður getur fengið sér eitthvað að drekka og svona (með fína fólkinu, ekki sama hvar maður drekkur djúsinn sko). Svooo var ég leidd til sætis á Saga Class (með fylgd Beib sko) og þar var heldur betur dekrað við mig. Jeminn. Mér leið eins og prinsessu í hásæti. Svo er líka minni ókyrrð í Saga Class, ég sver það. Pöpullinn aftur í hristist en ég sat bara í hásætinu mínu án þess að haggast. Ég gæti svoooooooo vanist þessu get ég sagt ykkur.

Mér fannst eins og ætti að vera rauður dregill og móttökunefnd þegar ég kom á Heathrow en ég held að ég hafi nú bara verið komin aðeins of langt fram úr mér þar. Ég celeb spottaði nefnilega á Heathrow, sá Jerry Hall, fyrrverandi konuna hans Mick Jagger og mér fannst umsvifalaust eins og við ættum að vera að 'hanga saman', ég var nú einu sinni eins og celeb sjálf sko, miðað við þjónustuna. Ég labbaði rosa nálægt henni og fannst ég vera alveg í 'rétta félagsskapnum'. Hún leit annars hroðalega illa út og ég var smá stund að átta mig á því hver þetta var.

Þetta var annars fín ferð, ég náði 3 sushiboðum (fæ vonandi myndir síðar og ég þarf að blogga rækilega um nýja sushistaðinn í Iðu - er ekki kát) og við Beib bökuðum fullt af hollu dóti, fengum okkur hollt að borða, fórum á kaffihús og höfðum það rosa fínt. Gott að hafa góðan félagsskap þegar maður er svona einn. Þá hefur Jóhannes líka minni áhyggjur af mér.

 Takk fyrir mig Beib, knús, knús, knús.

Já ég fór í endurkomu í gær, út af hnénu. Það gekk svo sem vel, þó hnéð mætti alveg vera betra. Ég stend í 10 mínútur á sama stað og get ekki beygt hnéð á eftir. Ég hélt að þetta tæki 6 vikur og svo væri ég farin að hlaupa og klifra á fjöll og ég veit ekki hvað. Það á að skoða hnéð aftur eftir 3 mánuði og einnig þarf kannski að mynda hitt hnéð. Það sem læknirinn skilur ekki er hvers vegna þetta gerist þar sem ég er í góðu formi líkamlega, er ekki með gigt og allt virðist í lagi svona á yfirborðinu. Ég er ALLT OF ung til að svona eigi að geta gerst. Ég nennti ekki að útskýra fyrir honum skautaslys, vélsleðaslys, hrossaslys (milljón), hjólaskautaslys, reiðhjólaslys, fimleikaslys og mörg önnur slys. Hann taldi ólíklegt að þeir hefðu getað lagað skemmdina þar sem ég væri ekki enn þá orðin góð. Við sjáum hvað setur. Nú fer ég að byrja í sjúkraþjálfun og svoleiðis rugli þannig að þetta hlýtur að koma allt saman. 

Annars var læknirinn sem skoðaði mig í gær ekki Abdúllah eða hvað hann hét sá loðni, indverski sem gerði aðgerðina. Er farin að hallast að því að hann hafi, í aðgerðinni misst hár af handleggnum eða augabrúnunum eða skegginu eða höfðinu eða bringunni eða hálsinum eða eyrunum, úr nefinu eða bakinu þess vegna (hann var MJÖG loðinn), ofan í sárið og það sé þess vegna sem hnéð er ekki orðið almennilegt he he.

En já í gær hitti ég annan lækni, ungan, norskan, ljóshærðan mann (svona týpískur maður sem fólk hér í London segir um "já hann er svona víkingslegur" eins og sagt er um Jóhannes) með rosa sterkan hreim. Hann var alveg fínn sko. Hann benti mér á að reyna að fara í sund en ég benti honum á í staðinn að ég kæmi frá Íslandi þannig að það væri ekki fræðilegur séns í helvíti að ég færi að synda um í þessum köldu bakteríupollum sem eru í boði hér. Hann skildi mig reyndar vel.

Anyway, hann potaði í mig og meiddi mig eins og lækna er siður og þegar ég var að fara, staðfesti hann við mig heimilisfangið eins og er alltaf gert. Já ég kvaðst búa í þessari götu. Svo sagði hann, "já fín gata"? Þar sem venjan er að tsjitttsjatta um ekki merkilegri hluti en hvar maður býr og veðrið hér í UK (ekki margt hægt að tala um annað við ókunnuga) þá spáði ég ekkert í það og sagði "já, fín gata nema þegar er brotist inn til manns". Ég er EKKI að grínast, maðurinn hoppaði upp úr stólnum!! "HAAA ,VAR BROTIST INN?????" "ööö já sagði ég, dáldið MIKIÐ hissa á viðbrögðunum". Næstu 15 mínútur fóru í það að hann spurði mig í þaula, með áhyggjusvip um innbrotið, undanfara, hvernig ég hefði komið að því, hvað lögreglan hefði sagt o.s.frv. Hann fórnaði höndum, greip um höfuðið á sér, stundi, dæsti, iðaði í stólnum og sagði hluti eins og "nei, trúi þessu ekki, en hræðilegt", "hvað segirðu bara, jesús minn" og "daginn fyrir aðgerðina? þú hefðir getað verið ein heima þegar þeir komu" og blah blah. Ég benti honum á að það væru 25 milljón öryggismyndavélar í heiminum og 10% af þeim í Bretlandi og að það væri ekki EIN myndavél í okkar götu. Við það hélt ég að hann færi bara að gráta. Á þessum tímapunkti var mér hætt að standa á sama um umhyggjusemi læknisins, hann var búinn að spyrja okkur hvað við störfuðum við, hvaða dót við hefðum keypt, hversu mikið tjónið hefði verið, hvort við hefðum verið heima o.s.frv. Mér varð hugsað til einnar sem ég þekki heima á Íslandi sem á mann sem lærði læknisfræði í Noregi. Hafði hugsað mér að hafa samband við hana og spyrja hana um "umhyggjusemiskúrsinn" sem maðurinn hennar hefði sennilega þurft að taka. Ég sagði lækninum líka að eldhússkærin okkar hefðu verið tekin og ég uppskar "NEI NEI NEI en hræðilegt, ERTU BARA að segja mér satt" við það. Hér var ég var farin að iða svolítið í sætinu, orðin svona "jæææææææja.....má ég faaaaara núna". Svo kom löng þögn. Svona óþægileg þögn því ég vissi ekki afhverju hann var svona voðalega umhyggjusamur og áhyggjufullur, hvort hann væri eitthvað skrýtin, svona voða góður inn við beinið eða hvað eiginlega gekk að honum. Svo segir hann upp úr þurru...."ég á sko heima í sömu götu". Furðulegt hvað umhyggjusemin getur verið raunveruleg þegar málið snertir mann sjálfan. "Þetta er svo róleg gata, hvernig getur þetta gerst?" sagði hann ennfremur. Ég sagði honum bara að tryggja sig vel og loka gluggum og læsa hurðum. Samt fyndið í 8 milljón manna borg að skurðlæknirinn manns búi í sömu götu.

O jæja, ég losnaði loksins frá honum og ég er viss um að fólkið á biðstofunni hafi haldið að það hafi verið eitthvað mikið að hjá mér vegna óhljóðanna sem komu úr lækninum...alveg frá dýpstu hjartarótum...með tilfinningu og allt saman.