Bloggið

• Þú veist að ég hlusta ekki á væl.
• Það þarf bara ákveðnari aðlögun.
• Nú verðurðu að prófa sjálf. Annars geturðu aldrei lært þetta.
• Ég fer að nota CIO aðferðina (Crying It Out) og hlusta ekki á grenj.
• Kannski að þurfi að nota þá aðferð að venja við...þú veist grenja í smá stund og svo athuga.
• Það þarf bara að nota hörkuna.

Uppeldisaðferðir? Já. Á börnin? Nei. Jóhannes var að troða á mig nýjum síma....ég þoli ekki nýja hluti. Sérstaklega ekki nýja síma.

Ég held ég sé með gráðusýki, háð háskólagráðum, eilífðarstúdent. Ég er útskrifuð úr Mynd- og hand (þriggja ára nám) sem nú er Listaháskólinn, með BA í sálfræði, MA í hönnun fyrir gagnvirka miðla og nú ætla ég að bæta við mig MSc í heilsusálfræði. Síðast var ég í námi fyrir 10 árum (við sama skóla). Æi það er bara svo gaman að læra og þó þetta nám tengist ekki nema að litlu leyti minni sérhæfingu sem er ekkert tengd mat þá er þetta tengt áhugamálinu mínu og það er alltaf gott. Mér finnst lífið of stutt til að stoppa við á einum stað, ég vil læra sem mest og opna augun fyrir sem flestu. Ég hef verið í sama starfinu síðustu 7 árin og nú er tíminn til að víkka sjóndeildarhringinn aðeins.

Það hefur aldeilis margt breyst á tíu árum (þori varla að hugsa um þetta)...:

• Þá voru árásirnar á Twin Towers í New York um það bil að gerast.... í sama mánuði og ég byrjaði í skólanum. Það voru ekki auðveldir tímar.
• Þá gat ég vel hugsað mér þurrt, ósoðið pasta í kvöldmat því ég kunni ekkert, og ég meina ekkert, í eldhúsinu.
• Þá var hápunktur eldamennskunnar bakað brauð í ofni með grænu pestói og osti.
• Þá kunni ég ekki að sjóða egg, baka brauð, gera smoothie og hvað þá að baka köku.
• Þá var núðlusúpa, í pakka fyrir mér máltíð.
• Þá fékk ég kvef og hálsbólgu á 2ja mánaða fresti. Á tveggja mánaða fresti skrifaði ég „hálsb./kvef“ í dagatalið svo ég vissi hvenær ég ætti von á því að vera lasin. Ónæmiskerfið var ónýtt.
• Þá vissi ég ekki hvað spelti eða kókosolía var.
• Þá var CafeSigrun ekki til en tveimur árum síðar var ég byrjuð að skrifa uppskriftir í stílabók.

• Þá var WAP í fullum gangi (og almáttugur minn...Netscape vafri!)
• Það var ekkert Facebook og enginn Twitter.
• Þá voru fyrstu símar með myndavél að koma á markað. Fyrstu símar með litaskjám voru að líta dagsins ljós.
• Þá var enginn ipad, iphone og afar fáir áttu ipod enda kom hann á markað 2001.
• Þá voru fáir að blogga.
• Þá komst maður ekki á 3G tengingu til að senda og skoða tölvupóst (GPRS var málið) og maður fór á Internet Cafe til þess.

• Þá fannst mér konan sem var 40 ára og var í Mastersnámi með mér, rugluð því hún var eitthvað svo „gömul“ (ó hjálpi mér).
• Þá fannst mér stúlkan sem var 22ja ára og var í Mastersnámi með mér svo ótrúlega ung (ó hjálpi mér enn meira).
• Þá átti ég engin börn og fannst ólíklegt að ég myndi eignast börn. Síðan eru komin tvö.
• Þá hafði ég aldrei komið til Afríku og fannst ólíklegt að ég myndi fara til Afríku. Síðan hef ég farið óteljandi ferðir m.a. til Kenya, Uganda, Rwanda og Tanzaníu og verið fararstjóri.
• Þá saknaði ég hestanna minna meira en orð fá lýst. Nú eru þeir fallnir frá og ég sakna þeirra enn þá, meira en orð fá lýst.
• Þá kunni ég ekki að meðhöndla plöntur eða matjurtir. Ég kann það reyndar ekki enn.
• Þá var ég að flytja í fyrsta skipti til útlanda (sko á fullorðinsárum). Ég er núna í 3ja sinn búsett í London.

Ég hlakka til að byrja í náminu og ég mun miðla þeim fróðleik sem mér þykir áhugaverður.

Ég kíkti á Vantra í fyrradag og fékk mér hráfæðisköku (súkkulaði). Hún var nokkuð góð, hefði mátt vera eilítið sætari (þoli ekki kökur sem ekki eru sætar) en áferðin var fín og ekki ósvipuð mörgum sem ég hef gert í gegnum tíðina. Ég keypti líka vegan bananaköku með sojarjóma sem var viðbjóður. Kakan sjálf var líkari brauði en köku því hún var ekki nægilega sæt (ég er ekki að tala um að þær þurfi að vera dísætar en maður þarf allavega að hugsa „mmmm kaka”). Kremið (gert með sojarjóma) hins vegar var ó.g.e.ð. Það var ekkert bragð af því (ekki einu sinni vanillukeimur) og ég fann bara að það kom fitufilma innan í munninn þegar ég setti skeiðina með kreminu upp í mig. Áferðin var eins og á léttspartli (sem maður notar til að fylla upp í holur í vegg og svoleiðis). Oj bara. Hvorki ég né Jóhannes gátum borðað það.

Myndina hér að ofan af súkkulaðikökunni tók Maria vinkona mín (ég verð að muna eftir fjandans myndavélinni þegar ég er svona „out and about”).

Litla skonsan mín er 2ja ára í dag. Tíminn flýgur áfram á ógnarhraða. Það gerir munnurinn á henni líka því hún.talar.stans.laust. Það er bara gaman og gott að vita til þess að allt sé ok þarna uppi. Ég passa mig líka að hlusta og gefa mér tíma til þess að heyra hvað þessi litla manneskja er að segja því margt af því er merkilegt. Stundum reyndar biður hún brúnaþung mömmu sína um að syngja ekki. Þetta litla skass sendir birtu og yl niður í tær á góðum degi (þegar hún er með sætuhjúp utan um sig og knúsar mann af engu tilefni) en stundum þegar hún er í vondu skapi og nr. 1 og 2 grenja í kór, langar mig helst að setja þau systkin á Ebay...2 fyrir 1 tilboð. Hún er afskaplega góð við litla bróður sinn og hefur ekki í eitt einasta skipti sýnt tilburði til að vera afbrýðisöm eða vond við hann. Hún knúsar hann og kjassar við hvert tækifæri (meira að segja þegar hún veit ekki að maður er að horfa), reynir að gefa honum snuð ef hann kvartar og hefur áhyggjur ef hann grætur og maður er ekki búinn að taka hann upp til að hugga. Þráðurinn er stuttur í henni og oft býst maður við tilkynningu frá Almannavörnum þegar maður sér að eldgos er að krauma í þessum litlum kroppi. Hvernig t.d. VOGAR maður sér að gefa henni HÁLFA gulrót en ekki heila? Hvernig dettur manni slíkt í hug? Auðvitað er þetta eitt heimskulegasta tiltæki nokkurrar móður og merki um stórkostlega vanhæfni. Hún er mikill matgoggur og finnst nánast allt gott, nema harðsoðin egg. Hún borðar heldur ekki burritos eftir að hafa fengið ælupest eitt sinn og kastað þeim upp einhverja nóttina. Það situr fast í henni. Hún hatar lækna og tannlækna sem og alla aðra ókunnuga. Hún á það til að setja á sig sólgleraugu hjá lækni og horfa í hina áttina.... Sem getur verið pínlegt. Hvernig á maður að útskýra 2ja ára barn með kolsvört sólgleraugu, horfandi í hina áttina (viljandi) ALLAN tímann sem barnið er inni hjá lækninum? Metið er ein klukkustund þegar ég sat með Mariu vinkonu minni á kaffihúsi eitt sinn. Dóttirin sat sem fastast í kerrunni, með sólgleraugun og neitaði að horfa í áttina að okkur. Þegar fólk kjáir framan í hana í kerrunni og segir „Hello darling“ eða álíka, dregur hún sóhlífina fyrir og neitar að ræða málið frekar. Hún eeeeeeelskar bananamuffinsa (einungis með bönunum, engri viðbættri sætu), sushi, spergilkál, bækur og tónlist en syngur ekki (þó hún kunni alla textana meira að segja við Sprengisand og Stóð ég úti í tungsljósi). Hún hefur aldrei á ævinni smakkað sælgæti, keyptar kökur né sykraðan ís og veit ekki hvað súkkulaði er. Hún er dyntótt og skapstór, frek og frábær.

Elsku afmælisstelpa, til hamingju með daginn.