Tölvuskurðlækningar
Ég var nánast tölvulaus um helgina...sem þýðir að ég missti tímabundið framlenginguna af sjálfri mér. Ég veit að ég er mjög sorgleg en satt er þetta. Þegar ég er ekki með tölvu verð ég óróleg, eirðarlaus, pirruð og finnst ég vera stupid því ég er að missa af öllu. Ég horfi aldrei á fréttir í sjónvarpi en fylgist þeim mun betur með á Netinu. Ég er búin að nota sömu tölvuna síðan 9. desember 2005 (daginn eftir aðgerðina frægu í London og tveimur dögum eftir innbrotið fræga).
Tölvan þessi er búin að detta í gólfið 100 sinnum, búin að fara í trilljón flugferðir milli London og Reykjavíkur og víðar. Ég er búin að missa allt af matseðli heimilisins að minnsta kosti einu sinni (og sumt oftar) ofan á lyklaborðið. Takkarnir á lyklaborðinu eru orðnir svo máðir að það sjást ekki lengur tákn fyrir bókstafi. Það eru meira að segja komnar holur í suma lyklana vegna ofnotkunar. SAMT heldur hún áfram að fara í gang og á meðan allar tölvur í kringum okkur gefa upp andann hraðar en Ríkisstjórn Íslands, heilsar tölvan mín mér á hverjum degi. Ok hún heldur stundum að hún sé þyrla (viftan á fullu) og þá læðast óneitanlega að mér áhyggjur...
Tölvan mín er nefnilega ekki bara vinnutæki. Hún er samskiptatækið mitt (ég þoli ekki síma), hún er fjölmiðlamiðstöðin mín (horfi ekki á sjónvarp og hlusta ekki á útvarp), kvikmyndahúsið mitt (aftur...eigum ekki sjónvarp), tónleikahúsið mitt (tengjum tölvurnar í hátalarana...aftur...eigum ekki útvarp) og auðvitað tengslanetið mitt við umheiminn, hvort sem um er að ræða fjölskyldu, vini eða samstarfsfélaga. Tölvan mín hefur svo sannarlega staðið fyrir sínu og ég er haldin mikilli verndartilfinningu yfir henni. Sem þýðir að þegar einhver hlær að henni, sárnar mér svolítið. Annað fólk veit ekki hvað hún er búin að þola. Skjárinn á henni er með þeim bestu sem fáanlegir eru (og voru á þessum tíma), háglansandi og skýr. Tölvan sjálf er níðþung og stór...flokkast eiginlega ekki sem fartölva. Sem ég fékk rækilega að finna fyrir, flakkandi með hana á bakinu landa á milli í 2 ár að dreeeeeepast í öxlunum. En henni fyrirgafst því hún bregst mér aldrei.
Það er ekki þannig að ég tengist dauðum hlutum. Við hugsum stundum um hvað myndum bjarga úr brennandi húsi og það eru kannski 2-3 hlutir. Gamlar ljósmyndir, tölvurnar og Elektra (kaffivélin). Takið eftir því að ég setti hana í síðasta sæti en það er ekki sama forgangsröð og hjá Jóhannesi. Restina af dótinu okkar þykir okkur auðvitað vænt um en er ekki heilagt. Eini hluturinn sem við teljum ekki upp en okkur þætti agalegt að missa eru hátalararnir okkar en hvor um sig vegur 80 kg. Ég sé okkur í anda reyna að bisa þeim út (eftir að hafa komið Elektru á öruggan stað) með eldhafið á bak við okkur...vonum að svo verði nú aldrei.
Síðustu mánuði hefur tölvan mín hegðað sér svolítið undarlega...hún hefur verið að frjósa þegar hún fær nóg...þegar þessar andsk....applications á Facebook eru að fara með hana, neitar hún að fara lengra. Ég skil hana svo sem (enda er mér alveg sama þó ég vit ekki hvaða tegund af skóm ég er). Einnig frystir Messenger forritið vélina...og engin leið að vita hvers vegna...ég þarf þá bara að hlusta á dyntina og fara fram hjá þeim. Jóhannes er búinn að vera að kvarta yfir því að skipta þurfi um harðan disk í vélinni, uppfæra hugbúnað o.fl. en fyrir mér er þetta eins og líffæraskipti...vil ekki nýtt hjarta ef hitt virkar...og svona líka vel (eða þangað til nýlega). Hann gæti alveg eins stungið upp á því að plokka úr mér augun...nei takk. Tölvan mín er þó ekki búin að hrynja eins og flestar tölvur eru að gera eftir aðeins ár eða svo. Hún þarf bara vítamínsprautu og kærleiksríka nálgun. Ég samþykkti því með semingi að Jóhannes setti hana á skurðarborðið. Hann var með aðra vél til að laga hvort eð var svo hann tók mína í leiðinni. Fyrir þá sem ekki hafa séð græjurnar hans Jóhannesar líta þær út eins og alvöru skurðstofutól. Þarna lágu tvær tölvur með innyflin út úr sér, snúrur og leiðslur út um allt og Jóhannes brúnaþungur yfir þeim á meðan hann skrúfaði, potaði, bölvaði, svitnaði og beit í vörina á sér...eins og skurðlæknir. Á meðan var ég ómöguleg. Ég gat ekki eldað mat, ég gat ekki hugsað mér að gera neitt í eldhúsinu og ég sagði Jóhannesi það í óblíðum tón..Jóhannes...sem þekkir hvað ég verð rugluð án tölvunnar sagði rólega "Sigrún....þú þarft ekki tölvuna til að elda mat" (ok sé núna að það meikar sens).."Jú en VÍST þarf ég hana"..."Sigrún þú átt mörg hundruð uppskriftabækur...geturðu ekki skoðað neina þeirra? "Nei ekki án þess að ég sé með tölvuna" (hér var ég með skeifu og krosslagðar hendur). Ok ég veit núna hvað þetta hljómar illa en ég þarf bara stuðninginn frá tölvunni í eldhúsinu...get ekki útskýrt þetta almennilega. Ég er samt ekki að nota hana mjög mikið þegar ég elda en það er þessi "andlegi" stuðningur sem er mér svo mikilvægur. Þegar ég er í Afríku sakna ég tölvunnar óskaplega en sannfæri sjálfa mig um að það sé best fyrir okkur báðar að fá frí frá hvor annarri...til þess að ég geti orðið tölvunni betri tölvueigandi, er smá aðskilnaður góður.
Fyrst að ég gat ekki unnið í eldhúsinu (vegna tölvuleysis auðvitað) settist ég í sófann og pirraði Jóhannes nánast allan tímann (það eina sem mér datt í hug að gera...). Hann heyrir hvort eð er bara um helminginn sem ég segi þegar svona gállinn er á mér og sem betur fer...það á enginn að hlusta á mig þegar ég er svona pirruð og tölvulaus. Þetta er samt frekar viðkvæmt því ekki aðeins var tölvan mín að fá nýtt hjarta heldur voru líffæraflutningar líka taugastrekkjandi...Ég nefnilega þurfti forrit af gamla harða diskinum yfir á nýja diskinn og ég á ekki forritið á geisladiski...sem þýddi að Jóhannes þurfti að finna forrit sem gat framkvæmt þessa aðgerð...og það var ekki auðvelt. Á meðan spurði ég Jóhannes hundrað sinnum hvort þetta myndi ekki örugglega takast....ég fékk fá svör...en þeim mun meira af "meðaumkvunarsamúðarpirringsánþessaðsýnaþað" svipbrigðum. Ég sá það þó frekar fljótt að það borgaði sig að vinna með straumnum en ekki á móti og gerði því gulrótarköku (ein af uppáhaldskökunum hans Jóhannesar) og núðlurétt (einn af uppáhaldsréttum Jóhannesar)...ákvað þannig að bæta upp fyrir geðvonsku og fleira. Það virðist hafa virkað því tölvan malaði í morgun sem aldrei fyrr og aðeins eftir að lagfæra nokkra hnökra. Jóhannes galdrakarl og tölvuskurðlæknir kom til bjargar eins og oft áður. Ég held ég skuldi honum reyndar svolítið margar kökur....
Ummæli
26. jan. 2009
Ég skil þig, held ég. Reyndar er ég ekki háð tölvu en ég er háð skokki, og mér finnst heimurinn bara ekki vera í röð og reglu ef ég get ekki skokkað, ég er alveg ómöguleg, en eftir gott skokk og teygjur þá líður mér eins og allt sé í lagi, allt undir stjórn, ha, ha, kannski er þetta ekki sambærilegt við að vera háður tölvu, ég veit það ekki. En allavegana, gott að tölvan hresstist :)
26. jan. 2009
Hmmm Melkorka...ég held að það sé MUN hollara að vera háður skokki....það er gott "fíkniefni" :) Ég er svo sem háð líkamsrækt og líður illa þegar ég kemst ekki í ræktina en ég hef líka hugsað hvað það sé glatað að geta ekki verið með tölvuna með sér :)
27. jan. 2009
..... fáðu þér mac ;) tölvu ekki borgara sko
27. jan. 2009
Ha ha Hrund ég myndi frekar meitla skilaboð í stein og senda með hestvagni...eða nota papírusrúllur til að skrifa allt á og geyma. Mac mun ég aaaaaaaldrei kaupa..og já nota bene..síðustu 3 tölvur sem hafa hrunið í kringum okkur voru einmitt Mac...og allar innan við árs gamlar. Ég mun aldrei, aldrei, aldrei, aldrei fá mér Mac. A.L.D.R.E.I. Meira að segja er líklegra að ég fengi mér BigMac heldur en Mac tölvu (þannig að þú veist að mér er mikil alvara með andstöðu minni því ég mun jú aldrei fá mér BigMac hamborgara) :)
27. jan. 2009
Og já tölvan hans Jóhannesar, Mac, innan við ársgömul er nánast ónothæf vegna hávaða í viftunni...við þurfum að öskra á hvort annað yfir henni...það tekur ekki nema mánuð eða tvo að komast að með hana í viðgerð :)
Grrrrrrrrr....allt sem rangt er í heiminum er Mac að kenna (alveg satt...og já Bush líka).....
27. jan. 2009
oh elska að lesa að það séu fleiri bilaðir en ég,, á annan hátt samt. Þegar ég bjó í Hreðavatnsskála var ég alvarlega skjósjúk og hugsaði það oft að geyma skónna mína (þá yfir 100 pör)(nei ég er ekki svona lengur,, búin að fatta heiminn) einhversstaðar annarsstaðar eða í einhverju ef það myndi kvikna í....... (já ég veit))))
27. jan. 2009
Mac tölvan mín fór bara næstum að gráta við að lesa kommentið hér að ofan. En ég er jú ein af þeim sem missti harða diskinn áður en gripurinn náði 1 árs afmælinu :-( En ég skil svo þessa tengingu við tölvuna. Ég var ekki með sjálfri mér á meðan mín var í viðgerð.
En svo við víkjum okkur að færslunni. Jóhannes hlýtur að vera mjööööööög þolinmóður maður. Ef þú hefðir ekki bakað gulrótarkökuna þá held ég að við hefðum lesið um giftingu hans og Elektru í blöðunum ;)
27. jan. 2009
Ha ha Elísabet...mikið er gott að það eru fleiri jafn ruglaðir :)
29. jan. 2009
Ha ha Lísa..Jóhannes er mjöööög þolinmóður og svo finnst honum kökur svoooo góðar svo hann er enn þá þolinmóðari (skil ekki hvers vegna en kommentið frá þér fór í spammið og ég sá það ekki fyrr en núna!)