Smá hugleiðing um kurteisi á Netinu

Mér berast fjölmargar fyrirspurnir í hverri viku, stundum margar á hverjum degi. Það er ekkert nema gott og blessað og svo innilega gaman að sjá hvað notendur fylgjast vel með CafeSigrun, ég verð eiginlega alltaf jafn hissa því ég hafði bara hugsað vefinn fyrir mig. Síðan bætast endalaust notendur við og með fleiri notendum er meiri ábyrgð. Ég hef verið að hugsa til eins náunga undanfarna daga. Þessi náungi var með heimasíðu (ljósmyndari) og fékk töluvert margar heimsóknir dag hvern. Einn daginn sá ég að hann var búinn að loka heimasíðunni sinni og í staðinn var texti sem sagði: "Þegar notendur vefjarins hafa lært kurteisi og mannasiði, opna ég vefinn aftur". Ég hafði ekki hugmynd um hvað maðurinn var að meina og af því að þessu fylgdi skýring þá ákvað ég að skoða hana. Þessi strákur fékk margar fyrirspurnir dag hvern varðandi ljósmyndirnar sínar sem hann var að selja. Hann var búinn að setja upp reglur varðandi það hvernig ætti að senda fyrirspurn eins og: "Ekki byrja á fyrirspurninni án þess að kynna þig eða hvernig þig rak á fjörur þessa vefjar. Kynntu þig. Þú kynnir þig í síma og þess vegna ber þig að kynna þig á heimasíðum annarra" og svo rakti hann fleiri reglur í viðbót en það var ekki nóg til að fólk hegðaði sér almennilega svo hann lokaði (en opnaði svo aftur þegar honum rann reiðin).

Mér finnst ægilega gaman að fá línu frá notendum vefjarins. Ég gleðst alveg ótrúlega þegar fólk er ánægt með það sem ég er að gera. Ég meina það frá innstu hjartarrótum. Hins vegar er eins og sumir gleymi því (eða viti ekki) að ég sinni vefnum mínum í allt of litlum frítíma mínum. Ég sinni vefnum þegar aðrir horfa á sjónvarp og ég nota öll kvöld í vefinn þegar ég er ekki að vinna. Eftir 8 tíma vinnudag tekur oft önnur vinnulota við í nokkra klukkutíma og svo sinni ég vefnum og oft er maður orðinn þreyttur eftir langan, langan dag. Ég er alls ekki að kvarta því þetta er áhugamálið mitt og enginn sem skipar mér að gera eitt né neitt nema ég sjálf. En tímafrekt er þetta áhugamál mitt, það væri lygi að segja annað. Ég svara líka öllum fyrirspurnum. Ég hef svarað fyrirspurnum í öllum heimshornum; Kenya, Tanzaníu, Danmörku, London, New York, Tokyo, nefnið það, ekki lélegt að svara fyrirspurnum í 4 heimsálfum! Ég hef meira að segja svarað fyrirspurn á Hellisheiðinni og á U2 tónleikum með nýja 3G símanum mínum.

Lang, lang stærsti hluti notenda kynnir sig, þakkar fyrir vefinn og spyr svo um eitthvað sem hann vill fræðast um. Sem er bara gaman. Ég fæ oft fyrirspurnir frá sama fólkinu sem er bara enn þá skemmtilegra því mér þykir vænt um þessa notendur (þið vitið hver þið eruð :). Flestir eru sem sagt kurteisir og mér er sönn ánægja að aðstoða fólk með hinar ýmsu heilsupælingar. Hins vegar finnst mér svo leiðinlegt þegar fólk kynnir sig ekki, segir mér ekki hvers vegna það var að skoða vefinn o.s.frv. Það þarf ekki að hrósa mér, ég er ekki að meina það. Málið er bara að ég fæ nefnilega svo oft fyrirspurnir sem eru bara ein lína t.d. "Hvað er byggmaltsíróp" eða "Hvernig bý ég til sultu?", "Hvað er sniðugt að borða?", "Af hverju klúðraðist döðlubrauðið"?. Ekkert meira, ekki einu sinni nánari útskýring (svona eins og ég lesi hugsanir. Það geta verið milljón ástæður fyrir því að eitthvað mistekst og ég veit ekki hvað fólki finnst gott að borða ef ég þekki það ekki neitt), ekkert "Halló ég heiti Jónína", eða "kveðja Jón Jóns" eða "..annars takk fyrir vefinn" eða neitt.

Yfirleitt svara ég um hæl og oft tek ég langan tíma til að svara fyrirpurnum...marga klukkutíma jafnvel ef þær eru þess eðlis. Þegar ég fæ margar svona fyrirspurnir í röð (svona 5 orða fyrirspurnir) hugsa ég með mér: "til hvers í andskotanum er ég að hafa þennan vef opinn.... og ég verð hroðalega pirruð". Svo bjargast þetta með einhverju hlýlegu kommenti frá öðrum notendum og ég verð aftur glöð.

Mér verður bara svo oft hugsað til þessa stráks sem lokaði vefnum sínum því hann fékk nóg. Ég er ekki að fara að loka vefnum mínum....ég er með mörg hundruð notendur dag hvern, mörg þúsund síðuflettingar, mörg hundruð notendur á póstlistanum og ég myndi ekki gera þeim það. Það er bara eins og sumir notendur átti sig ekki á því að ég þarf ekki að hafa vefinn minn opinn, hann er fyrst og fremst áhugamálið mitt. Hann er ekki þjónustuvefur og það er enginn sem styrkir hann fjárhagslega. Ég er ekki með fólk á launum við að svara fyrirspurnum eða setja inn uppskriftir, taka myndir eða útbúa matinn. Þetta er 100% mín vinna, minn vefur, mitt áhugamál. Við ykkur hin (95%) sem hafið verið svo kurteis, skemmtileg og yndisleg vil ég segja kærar þakkir. Það er ykkur að þakka að ég hef ekki skellt í lás og sagt bara "æi....nenni þessu ekki" Því vinnan er GRÍÐARLEG og oft uppsker maður ekkert nema þreytu og bauga undir augunum :)

Nöldri dagsins er lokið!