Bloggið

Er að bráðna úr hita. Kannski ekki akkúrat núna en var að bráðna í dag. Ég var með fyrirlestur í Verðbréfamarkaði London (London Stock Exchange) og við reyndar tókum minicab þangað (ég og önnur sem vinnur með mér). Það var fínt því ég er enn þá að skakklappast á hnénu og get ekki labbað langt. En jæja við komum á staðinn og við vorum með fartölvu og töskur með okkur (bara svona stelputöskur) og við erum nú ekki mjög terroristalegar sko en það mætti halda að við værum eftirlýstar svo mikil var gæslan. Fyrst tók á móti okkur öryggisvörður utandyra sem sagði eitthvað merkilegt í talstöð og hleypti okkur inn. Hann hafði ekki augun af okkur (og ekki af því honum fannst við svo sætar sko, held ekki). Svo tók á móti okkur svona innandyraöryggisvörður sem sagði okkur að það þyrfti að leita á okkur og leita í töskunum okkar. Það var allt í lagi. Það var leitað á okkur og engar byssur né sprengjur fundust. Svo voru töskurnar okkar skannaðar með sprengjuleitartæki. Við vorum sem sagt ekkert hættulegar og öryggisverðir (innandyra sem utan) gátu andað léttar. Þangað til við þurftum að fara að pissa, þá varð upp smá fótur og fit því við gátum ekki farið báðar án þess að taka töskurnar með okkur, þá hefði orðið rosa öryggisuppþot og töskurnar sennilega sprengdar áður en við værum búnar að spræna. Við þurftum sem sagt að fara ein í einu, í fylgd örygissvarðar. Við vorum að bíða eftir því að fara á fundinn þegar ég kláraði jógúrtdrykkinn minn (kom með hann að heiman og var að drekka hann þarna). Það er að sjálfssögðu engin ruslatunna (yfirleitt aldrei í svona byggingum vegna hættunar á því að einhver skilji eftir sprengju) og þá voru góð ráð dýr. Ég fékk fyrir náð og miskunn að henda jógúrtílátinu hjá móttökuritara en ekki fyrr en búið að var að opna og skoða í það. Þeir sáu bara leifar af íslensku jógúrti sko. Ég hefði sennilega ekki fengið að henda ílátinu hjá móttökuritara nema af því hún vorkenndi mér fyrir að hafa svona langt eftirnafn (hún ætlaði aldrei að vera búin að skrifa Thorsteinsdottir í tölvuna sína) og þetta er ekki einu sinni svo langt nafn. Það þýðir reyndar ekkert að útskýra það í Englandi.

En já fyrirlesturinn gekk vel og þetta eru fínustu skrifstofur sem ég hef komið inn í. VÁ. Allt úr harðviði (skamm skamm LSE) og flati skjárinn sem var notaður var ofan í stórum kassa sem opnaðist þegar maður ýtti á takka. Væri alveg til í svoleiðis sko. Klósettin voru hljóðeinangruð (ekkert skrítið sko, fólk er jú svo stressað á þessum verðbréfamörkuðum sko) og mér leið eins og ég væri á 5 stjörnu hóteli. Svo var bakkelsi fyrir svona 20 manns (ekki á klósettinu heldur á fundinum) þó við værum bara 8 og besti appelsínusafi sem ég hef smakkað held ég. Nýkreistur og ískaldur. Langaði að taka könnuna með mér.

En já eftir fundinn þá tókum við lestina áleiðis heim og tókum svo leigubíl síðasta spölinn því ég gat ekkert labbað. Það var svoooooooooooo heitt, um 30 stig og stingandi sól. Ég skakklappaðist líka beint á Starbucks og fékk mér íslatte. Hefði alveg verið til í að sitja í garðinum með Jóhannesi í dag en hann er í Prag akkúrat núna :(

Það var dáldið skrýtið að vera í lestunum í dag. Skrýtið að því leytinu að það var ekki hægt að sjá eða finna neitt óeðlilegt. Það eru að vísu 4 línur niðri sem þýðir aukið álag á aðrar línur og voru lestarnar pakkfullar kl 14.30 í dag sem er mjög óvenjulegt. Fyndið líka að mest af þessu voru túristar. Það voru líka listamenn að spila á stöðvunum og allir bara rólegir. Ég gleymdi því fljótlega að einhvers staðar í námunda við okkur er enn þá verið að grafa lík upp úr göngunum. Díses, svo er ég eitthvað að þykjast að vera flughrædd???? Er alveg að spá í að skipta um paranoju sko.

Við frestuðum fluginu okkar fram á mánudag, áttum sko að fara í dag. Æi það er svo glatað að vera kannski fastur á flugvellinum ef þeir ákveða að loka lestarstöðvum allt í einu, betra að láta allt komast í sinn farveg.

Æi langar mest að fara bara á fjöll með Jóhannesi og liggja í tjaldi í svona mánuð, bara í afslöppun. Nenni ekki þessu terroristaveseni.

Já við upplifðum flugferð helvítis í gær. Hún byrjaði voða vel í sól og blíðu á Heathrow flugvelli. Við að fara í sumarfrí, rosa glöð og kát. Eftir um klukkutíma, milli klukkan 19 og 20 var ein mesta rigning sem ég hef séð og rokið var víst eitthvað rosalegt. Ekki nóg með það heldur voru þrumur og eldingar. Svo rosalegar að það var eins og væru milljón ljósmyndarar á himninum að taka myndir með flassi. Við spáðum ekkert meira í þetta, okkur fannst þó rosa skrýtið hvað veðrið breyttist allt í einu úr fínu veðri í brjálað veður.

Nú svo líður og bíður og við erum svona að fara síðustu yfirferð yfir flugvöllinn, vorum að kaupa svona hitt og þetta nema við tyllum okkur og búumst við því að fara fljótlega upp í vél. Klukkan var um 20.30. Svo verður klukkan 21 svo 21.30 og þá vorum við orðin frekar pirruð, fluginu greinilega seinkað en enginn látinn vita, stóð bara „Delayed“ á skiltinu. Svo var klukkan orðin 22, 22.30, 23 og við orðin nett pirruð. Þá kemur loksins tilkynning um að það verði seinkun (surprise!). Engin ástæða tilgreind, enginn tímarammi á væntanlegri töf tilgreindur og enginn væntanlegur brottfaratími tilgreindur. Vá hvað þetta var pirrandi.

Við komum okkur fyrir og upp úr miðnætti var öllum orðið ljóst að um mikla seinkun yrði að ræða. Hvernig vissum við það? Jú við eltum uppi öryggisverði og aðra starfsmenn flugvallarins sem tjáðu okkur það að vélin okkar væri á öðrum flugvelli (Luton) og kæmi ekkert í bráð. Heyrðum við þetta í gegnum hátalarakerfið? Nei nei nei, við FRÉTTUM af þessu með því að spyrja einhvern Jóa Jóns. Þetta var SVO glatað. Klukkan 01 eftir miðnætti voru flestir lagstir í stólana til að reyna að sofna. Það var reyndar mjög erfitt þar sem smiðir voru akkúrat að bora, negla og saga á þessum tíma. Um þetta leyti var fólk farið að spyrja um mat þar sem allar búðir höfðu lokað klukkan 22 og flestir orðnir svangir. Okkur var auðvitað tjáð að „Allar búðir væru lokaðar og því ólíklegt að einhver matur væri til en að hún ætlaði að reyna að finna eitthvað“. Allt sem fannst voru dúkkustærðir af sódavatni í dós og barbístærðir af kexi í pokum. Þetta var okkur boðið upp á frá því klukkan 21 (áætluð brottför) til klukkan 3 um nóttina. Sem betur fer er ég alltaf með nesti fyrir 4 daga hrakfarir hvert sem ég fer (þó ég sé bara að fara á pósthúsið sko) og við vorum þess vegna með eitthvað að narta í og meðal annars orkustangir sem komu sér vel. Við höfðum líka keypt okkur vatn fyrr um kvöldið. Eini staðurinn sem var opinn var barinn og var mikil gleði með að geta keypt bjór (sem var auðvitað gagnslaust fyrir okkur þar sem við drekkum ekki) en sumir Íslendingar sátu þar allt kvöldið, ansi blautir undir lokin.

Klukkan 3 var okkur tjáð að vélin væri komin og að fólk mætti fara um borð. Flestir voru sofandi (eða að reyna að sofa). Við vorum ekkert búin að þá heyra um afdrif vélarinnar í um 2 klukkutíma. Það voru auðvitað allar flugvélar farnar af Heathrow. Við vorum einu farþegarnir á öllum flugvellinum í um 4 tíma. Jæja við vorum að búa okkur undir að fara í landgang vélarinnar en nei þá þurftu allir að fara út, og í rútu, þurftum að standa í biðröð úti og bíða eftir rútu. Mér var orðið kalt, ég var þreytt og ég var svöng. Á þessum tímapunkti var fólk orðið ansi pirrað, sérstaklega eldri útlendingarnir sem voru með í þessari vél. Okkur var troðið í rútu og það var „farið með okkur eins og rollur“ eins og einn farþegi komst að orði. Útlendingarnir hristu bara hausinn.

Við komumst svo loksins í vélina. Yfirflugfreyjan var alveg mega pirruð (þó að enginn annar væri pirraður). Haldið þið að við höfum verið beðin afsökunar? Nei ekki á íslensku en á ensku var beðist afsökunar. Hvað er með það?

Eftir pirringinn, þreytuna og hungrið vorum við að vona að okkur yrði boðið upp á þó það væru nú ekki nema samlokur eða eitthvað. Mikil (ó) gleði greip um sig (eða þannig) þegar ógeðsmaturinn sem mér hefur verið tíðrætt um hér áður var borinn fyrir okkur (sami viðbjóðurinn endalaust, er ekki enn þá viss eftir 4 mánuði hvort þetta er svín eða kjúklingur. AFHVERJU er matnum ekki breytt í 4 MÁNUÐI????) og meira að segja matargatið Jóhannes, að drepast úr hungri gat ekki hugsað sér að borða þennan viðbjóð. Við reyndum bara að sofna og við dottuðum eitthvað enda allir um borð orðnir örþreyttir og allir að reyna að sofna bara.

Nú við lentum sem sagt kl. 5 í morgun í Keflavík og fengum töskurnar okkar eiginlega strax (hvaða heppni var það eiginlega?) þegar ég rak augun í rifu á nýja bakpokanum hans Jóhannesar. Þvílíkt svekkelsi. Jóhannes er búinn að vera að dást að pokanum sínum í meira en mánuð, búinn að horfa á hann, snúa honum, strjúka honum, raða í hann, taka úr honum, raða í hann aftur, prófa hann á bakinu og þar fram eftir götunum en nú var pokinn ónýtur. Þetta var svooooooo ekki eins og sumarfríið átti að byrja. Til að gera langa sögu stutta þá reifst Jóhannes og skammaðist í Flugleiðum þangað til hann fékk pokann greiddan, á staðnum. Eitthvað hefur Jóhannes orðið reiður því þetta er eitthvað sem Flugleiðir gera aldrei. Meira að segja fór konan á viðgerðarstofunni sjálf að ná í pening fyrir Jóhannes (það vita allir hvernig þessi kona er sem hafa reynt að fá eitthvað bætt). Þeir ætluðu nefnilega að gera við pokann en Jóhannes tók það ekki mál enda pokinn ónýtur. Þetta er svona Rolls Royce bakpokanna, heitir Osprey Crescent og fæst ekki einu sinni hér á landi. Hann er húðaður að innan með sérstöku efni til að gera hann vatnsheldan og það dugar ekkert að „Zikk Zakka“ í rifuna eins og konan ætlaði að gera. Jóhannes hélt yfir þeim tölu um hvernig pokinn er uppbyggður, úr hvaða efni hann er og þau gáfu eftir á endanum eftir að Jóhannes hafði rifist í einhverjum yfirmanni sem ætlaði að halda því fram að pokinn væri notaður af því að hann hafði farið út á flugvöll. Díses. Jóhannes sagði sem var að þjónustan hjá þessu fyrirtæki (Flugleiðum) væri svo skammarleg að hann færi ekki fet fyrr en þetta væri borgað. AÐ FULLU. Samt hrikalegt svekkelsi að geta ekki prófað bakpokann um helgina, alveg ömurlegt.

Já en sem sagt ástæðan fyrir því að seinkunin varð svona mikil var sú að þrumuveðrið var svo rosalegt að Flugleiðavélin gat ekki lent á Heathrow (samt furðulegt að allar aðrar flugvélar gátu bæði lent og farið í loftið. Eru Flugleiðavélarnar úr gulli? Er það þess vegna sem ferðirnar eru svona dýrar???), þurfti að sveima í klukkutíma áður en þeim var beint á annan flugvöll nema hvað að óveðrið færði sig þangað og þeir gátu sig ekkert hreyft. Veit alveg að þetta var ekkert þeim að kenna en drottinn minn dýri hvað fólk er eftir á í upplýsingagjöf til fólks sem og almennri þjónustu eins og að bjóða fólki eitthvað vott eða þurrt á meðan það bíður.

Við lentum þó ekki verst í þessu. Það var þarna fólk með lítið ungabarn og svo voru einhverjir að koma frá Mexico nýbúnir í 11 tíma flugi, búnir að bíða á flugvellinum í 6 tíma og lenda svo í þessari seinkun. Aumingja þau.

Það sem kom mér mest á óvart í þessu öllu saman er hversu rólegir Íslendingar eru í svona aðstæðum. Kannski er ekki hægt að alhæfa í því en þessir Íslendingar sem þarna voru gerðu að gamni sínu, sögðu brandara, spjölluðu, sumir fóru á barinn og höfðu ægilega gaman. Einn Breti sem var í hópnum byrjaði að æsa sig þarna fyrst en held hann hafi gefist upp því enginn annar var að æsa sig. Annað hvort eru Íslendingar svona geðgóðir eða þeir láta trampa á sér og eru of bældir til að rífast.

En endirinn er sá að ég er búin að sofa í rúman klukkutíma um það bil samtals síðan klukkan 7 í gærmorgun og við erum því ansi lúin, ekkert sem lagast ekki með góðum nætursvefni svo sem. Ég er búin að skrifa bréf til Flugleiða og skammast og get ekkert gert meira í bili.

Verst með bakpokann þó, er ferlega svekkt fyrir Jóhannesar hönd yfir að hann komist ekki með hann með sér á Laugaveginn.

Jibbí, Jóhannes kemur í kvöld. Ég hef ekki séð hann síðan á mánudaginn. Svo sem ekkert langur tími en þar áður vorum við ekki búin að hittast í rúma 10 daga á meðan ég var á Íslandi. Það er heldur ekki seinna að vænna að við hittumst, þurfum að fara að skipuleggja Laugaveginn. Við erum búin að kaupa allt nema sólarvörn (verður ekki örugglega sól??? Vonandi, svo lengi sem er ekki grenjandi rigning og rok þá er ég sátt. Við erum búin að kaupa ullarföt fyrir mig og svo á ég varaullarföt. Svo fékk ég dúnsvefnpokann í afmælisgjöf sem verður tekinn út í þessari ferð. Svo erum við líka búin að kaupa svona hitagel til að setja ofan í svefnpokann svo að Borgar og Jóhannes þurfi ekki að grilla steina *roðn*. Já já já, ég veit, ég er kuldaskræfa. Ég labbaði meira að segja aðeins út áðan, það er 27 stiga hiti og smá gola og mér varð kalt???? Það stóð reyndar stutt yfir, mér varð orðið heitt eftir smá stund og ég þurfti að fara í skuggann.

Ég var með næturgest síðustu nótt, Fríðu Maríu sem var að farða fyrir einhverja auglýsingu í Cambridge. Hún framlengdi um einn dag til að versla í London. Það var rosa gaman að fá hana í heimsókn og við fórum og fengum okkur að borða á Sergios sem er ítalskur staður beint fyrir utan gluggann okkar (svo nálægt að ég finn lyktina af matnum þegar fólk borðar hann úti). Það var rosa fínt, ekta ítalskir þjónar sem töluðu voðalega slæma ensku sem skamma mann ef maður bendir á réttina en segir ekki nafn þeirra, ekta ítölsk mamma sem stjórnaði öllu og var rosa frek og rauð í kinnum, í pilsi og með hnút í hárinu og ekta ítalskur pabbi með rosa bumbu sem saup vín allan tímann og tautaði eitthvað á ítölsku. Ekkert of hátíðlegur veitingastaður sem hentaði okkur vel. Ég fékk mér sjávarréttapasta (náði að setja 5 tómatsósubletti í bolinn minn) og Fríða fékk sér rjómasveppapasta eitthvað, líka rosa gott. Við vorum allavega rosa saddar og klukkan var um 23.30 þegar við fórum heim aftur (ekki langt að labba sko). Við vorum að spá í að rúlla okkur bara heim. Þó að staðurinn sé voða heimilislegur þá hefur fullt af frægu fólki borðað á honum og það eru myndir af þjónunum með fólkinu upp á öllum veggjum. Maturinn var líka ódýr, við fengum risa skammta, með brauði á undan, vatnsflösku og Fríða fékk sér rauðvínsglas og allt kostaði þetta 25 pund (um 2800 krónur). Það er álíka og einn réttur á veitingastað heima og varla það.

Hlakka svo til að fá Jóhannes heim, loksins. Erum að spá í sushi á morgun. Það verður í fyrsta skipti sem við höfum tíma til að fara að borða síðan ég átti afmæli 25. apríl. Við höfum ætlað að fara hverja helgi en það hefur allt verið kreisí. Kannski að við drullumst nú loksins.